Voors en tegens en het zoeken naar alternatieven
Op de een of andere manier onafscheidelijk, toch? Degenen die tegenwoordig in moderne sportkleding rennen, rennen in 100% plastic. In dit artikel willen we dit plastic nader bekijken en een pro en contra evaluatie maken. Zijn wij hardlopers echt zo nauw verbonden met de natuur als we vaak denken?
Duurzaamheid in de sport
Het thema duurzaamheid is overal aanwezig. Het gaat in de eerste plaats om CO2-uitstoot, veganisme, biologisch voedsel, afval of plastic vermijden en recyclen. Ook wordt er al geruime tijd gesproken over duurzame woningbouw, duurzaamheidslessen op scholen en natuurlijk over het onderwerp ‘eerlijke mode’.
Het is geweldig dat iedereen het over het onderwerp heeft. Uiteindelijk beginnen we langzaamaan de gevolgen van onze feodale levensstijl te voelen. Extreem weer, smeltende gletsjers, met plastic vervuilde vissen en leidingwater of zeeën die dode zeeën dreigen te worden, zoals de Middellandse Zee.
Maar hoe zit het met duurzaamheid op het gebied van sport? Veel atleten vliegen naar verre landen om te trainen voor een marathon. Of voor een weekendje Mallorca om een paar rondjes op de racefiets te rijden. De meeste mensen die ik ken die naar de sportschool gaan, rijden daarheen. De wegwerp plastic fles water en de eiwitreep in gecoate plastic folie zijn inbegrepen. En natuurlijk is het beter om vijf verschillende paar hardloopschoenen te hebben om verschillende diepe spieren te oefenen of om voorbereid te zijn op elke ondergrond. De amateur tennisser, die alleen een volley kan pareren, schittert met 6 tennisrackets aan de zijlijn.
Hoe zit het met onze sportkleding?
En dan is er de kwestie van sportkleding. Ongeveer 1,5 jaar geleden zag ik een bijdrage van het Davos Economic Forum. Het ging over de oceanen en binnenwateren die vol plastic zaten. Verder gaat het om microplastics, minuscule deeltjes die nu zo ver in het mariene ecosysteem zijn doorgedrongen dat dit onvermijdelijk is en ernstige gevolgen zal hebben. Naast vele andere belangrijke bronnen, zoals slijtage van autobanden en cosmetica, werd het woord textiel ook gebruikt in verband met wassen.
Nadat ik het verder had onderzocht, begreep ik waar het over ging. Bij het wassen van synthetische kleding breken de vezels tijdens het wasproces. De kleinste deeltjes komen vrij. De wasmachine kan ze niet filteren, net zo min als de rioolwaterzuiveringsinstallatie en zo komt deze “microplastic” in het grondwater, de rivier, het meer en uiteindelijk in de zee terecht.
Gebleken is dat bij een lading polyester kleding van 5 kg enkele miljoenen microplastic deeltjes vrijkomen. Velen van hen worden voortgezet. Van de meer dan 10 miljoen ton nieuw plastic in de oceaan per jaar, wordt geschat dat ongeveer 30% “onzichtbare” microplastics zijn. Aan de andere kant wordt geschat dat tot 30% afkomstig is van textiel. Dus slechts 900.000 ton microplastic uit textiel per jaar (Link). Wat voor absurd klinkende onderzoeksresultaten men ook mag geloven, het is veel.
Wat heeft dit te maken met onze sportkleding en hardloopkleding? Natuurlijk, het is 100% plastic. Open je kast en neem een kijkje. Je zult polyester, nylon (ook bekend als polyamide), polypropyleen en elastaan tegenkomen. Toen ik me dat realiseerde, zat er altijd een vreemde smaak in toen ik in mijn hardloopshirt sprong om een paar kilometer te doen. Dit werd nog bitterder toen ik voor de wasmachine stond. Ik wilde een alternatief en nam het toen in eigen handen, maar daarover later meer.
Voordat we het plastic in ons hardlooptextiel aan de schandpaal zetten, kijken we eerst naar de voor- en nadelen.